W cieniu przeszłości by Fiolka

Sauron

Hehe...ja już się ustawiam
w kolejce po autograf!
Super! Very Happy

Jasnołuska

To ja jestem trzecia! Super fick. Moje sie do twojego nie umywają. Fiolka tak trzymaj! Wink

Jasnołuska

I jeszcze raz wielkie łłłłłłłłłłłłłłiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii! Na cześć Fiolki!

Kapitan_Jack_Sparrow

łiiiii jest moje! a twoje jest łłłłłłłiiiiii! Ale ja jestem głupi xP.

Feomathar

Fajne, bardzo ciekawe. Tylko mogłaś nie podawać tylu imion naraz, dzięki Bogu wszyscy tutaj są wybitnie inteligentni, ale gdyby nie byli, to by się nie połapali. Ale tak ogólnie, to super; pisz dalej. Smile

Ma-ti

A Ja czwarty JJJJUUUUHHHUUUU XD Razz

Fiolka

Po długiej przerwie spowodowanej maturami oddaje kolejną część. Miłego czytania.

Część 6

Kastoria już nie istniała. Wiele czasu minęło od dnia, gdy stolica Karathy legła w gruzach, a mroczna, nieskończona puszcza północy zagarnęła ruiny. Padły spękane mury, pochłonięte przez mech i wilgotne brunatne paprocie, tylko resztki dumnych niegdyś wież rozpadły się między drzewami, znacząc miejsce, gdzie stała kiedyś Kastoria. Garion wędrował samotnie w poszukiwaniu chrustu i drewna na ognisko, a jego myśli błądziły po wydarzeniach minionego tygodnia. Przez cały okres wędrówki Darnik, Garath i Nethros opowiedzieli mu skróconą wersję jego życia i mimo wszystko nie był zadowolony z osoby którą poznawał, a mianowicie siebie. Okazało się że był osobą całkowicie odmienną od tej jaką sie stał, kiedyś wszechwiedzący, wiecznie naburmuszony, a nawet pyszałkowaty teraz spokojny, przyjacielski i zagubiony w świecie swego poprzednika. Tak poprzednika, Garion nie chciał myśleć o tym że to właśnie on był Bezimiennym, nie to była zupełnie inna osoba, osoba która umarła. Przez ten tydzień ćwiczył również jazdę konną z którą radził sobie już prawie perfekcyjnie, a Darnik w wolnej chwili dawał mu lekcje walki na miecze tu jednak nauka nie szła mu już tak szybko czego dowodem była spora ilość siniaków. Garion westchnął i powlókł się przez mgłę, ostrożnie minął gruzy domu, który runął na ulicę, właściwie nie było na co patrzeć, cierpliwe wieki wymazały niemal wszystko, co pozostawiła wojna, a gęsta mgła zakryła nawet te ostatnie ślady. Chłopak westchnął znowu, znalazł już wystarczającą ilość drewna więc ruszył z powrotem do resztek północnej wieży, przy której spędzili poprzednią noc. Gdy się zbliżył, dostrzegł Darnika, jakiegoś starca i kobietę w wieku około 27 lat rozmawiających cicho w pewnej odległości od obozowiska. Nieznajomy naciągnął na siwą głowę kaptur koloru rdzy, a kobieta mocno otulała się swym błękitnym płaszczem. Z wyrazem ponadczasowego smutku spoglądała na okryte mgłą ruiny. Miała długie ciemne włosy z niebieskimi refleksami przypominające na myśl skrzydła kruka, a jej twarz zdradzała szlachetne pochodzenie.
- Jesteś wreszcie – powiedział Darnik, gdy zobaczył Gariona. - Ponieważ straciłeś pamięć, poznaj proszę lady Florę i jej ojca Eldara od tej pory będą z nami podróżować. - Obydwoje skinęli głową, a Flora spojrzała na niego z uwagą.
- Darnik opowiedział nam twoją historię, przykro nam, że nic nie pamiętasz byliśmy jednymi z twoich nauczycieli w klasztorze, a trzeba przyznać że byłeś bardzo zdolnym uczniem. - wyjaśnił Eldar, uśmiechając się do niego – Ale ponieważ nie jesteś już naszym protegowanym możesz mówić do nas na ty, w końcu długa droga przed nami i zwracało by to niepotrzebną uwagę innych.
- Czy odkryłeś już swój dar Garionie? - zapytała Flora przyjaźnie.
- Jaki dar? - zapytał jak zwykle, na co Flora się tylko uśmiechnęła.
Nagle wtrącił się Garath
- Floro, Eldarze jak miło was znowu.... widzieć?....słyszeć?....myśleć?.... Sam nie wiem co dokładnie.
- Dobrze wiemy o co chodzi. Nam też jest miło, ale czy to nie jest już czas na kolacje? - zapytał Eldar
- Masz słuszność Eldarze jeżeli mamy jutro wcześniej wyruszyć powinniśmy się pospieszyć. -odezwał się Nethros
Po szybko przygotowanym posiłku i dość długiej dyskusji na temat sposobu w jaki ukradziono klejnot wszyscy poszli spać. Nagle Garionowi coś się skojarzyło więc zapytał swojego ducha:
- Ile lat mają nasi nowi towarzysze?
- Hmm... Dokładnie nie wiadomo Eldar jest synem Aldura, a Flora jego wnuczką.
Garion był wstrząśnięty, przecież Aldur żył wiele wieków temu.
- Tak to prawda ale czarodzieje mogą żyć tyle ile chcą, aż im się nie znudzi chyba że przedtem zostaną zabici.
- Naprawdę? Nie wiedziałem.... Flora wspomniała mi o jakimś darze, o co chodzi?
- Garionie powinieneś iść spać. - odparł promień ale Garion nie odpuścił.
- No dobrze, ale jak ci powiem to przestaniesz gadać ze mną i w końcu zaśniesz? - chłopak przytaknął. - A więc osoby które mają zostać Ramithasem nie wybiera się, o tak sobie, są specjalne kryteria. Dziecko musi być nie starsze niż rok i powinno mieć na czole światło które widzą tylko wybrani. Światło to pojawia się tylko wtedy gdy dziecko ma w sobie jakiś specjalny dar. Darem tym może być tak jak u Darnika umiejętność rozumienia koni, niestety twojego daru jeszcze nie odkryto.
- Darnik rozumie co mówią konie?
- Tak ale wyjawia swój sekret tylko wtedy gdy jest to potrzebne. No a teraz idź spać. - powiedział i zniknął. Garionowi nie pozostało nic innego jak posłuchać swojego ducha.
Gdy nazajutrz wszyscy zbierali się do drogi Garion odczuwał niesamowitą ulgę, że już wyjeżdżają. Podzielił się tym z resztą.
- Dobrze, że już odjeżdżamy. Te ruiny przypominają cmentarz.
- Nie zawsze tak było – szepnęła Flora.
- A jak?
- Byłam tu szczęśliwa. Wysokie mury dawały poczucie bezpieczeństwa, a wieże sięgały do nieba. Wierzyliśmy, że tak już pozostanie na zawsze. - Wskazała zbrązowiałe krzaki jeżyn oplatające spękane kamienie. - Tam rozpościerał się ogród pełen kwiatów, gdzie siadywały damy w bladożółtych sukniach. Młodzieńcy śpiewali dla nich zza muru. Ich głosy brzmiały słodko, a damy wzdychały i rzucały im przez mur jasnoczerwone róże. Tam dalej stał dom, gdzie na tarasie siadywałam wieczorami wśród przyjaciół, by patrzeć, jak pojawiają się gwiazdy. Paź przynosił chłodzone owoce, a słowiki śpiewały tak, jakby pękały im serca.
Jej głos cichł z wolna.
- Potem przyszli Belgariończycy – podjęła, a w jej słowach zabrzmiała już inna nuta. - To dziwne, jak mało trzeba czasu na zniszczenie tego, co budowano przez tysiąc lat.
- Nie przejmuj się tak Floro – uspokajał ją Eldar. -Takie rzeczy zdarzają się od czasu do czasu. Niewiele możemy na to poradzić.
- Ja mogłam, ale ty mi nie pozwoliłeś, pamiętasz?
- Czy znowu mamy się o to spierać? Musisz się nauczyć godzić ze stratami. Kasturiańczycy i tak byli już skazani. W najlepszym razie odsunęłabyś o kilka miesięcy to, co nieuniknione. Nie po to jesteśmy tym, kim jesteśmy, żeby mieszać się w sprawy, które nie mają żadnego znaczenia.
- To samo mówiłeś wtedy. - Spojrzała na zarośnięte lasem ulice. - Nie sądziłam, że drzewa powrócą tak szybko – szepnęła łamiącym się głosem. - Chyba mogłyby jeszcze trochę poczekać.
- To było dwadzieścia jeden stuleci temu, Floro.
- Naprawdę? A wydaje się, że minął ledwie rok.
- Nie myśl o tym. Wpędzisz się tylko w melancholię. Jedziemy! Ta mgła wszystkim psuje humory.
Jazda w większej grupie była o wiele przyjemniejsza niż ta do jakiej przywykł Garion. Rozmowa z Florą i jej ojcem dotyczyła wielu najróżniejszych zagadnień, a nie tylko przeszłości chłopaka i wojaczki czyli stałego tematu Darnika i duchów.
- Czy przyłączy się do nas jeszcze ktoś? - zapytał Garath w 2 dniu podróży na północ.
- A i owszem dołączy do nas jeszcze paru ludzi ale na razie nie zdradzę kim oni będą. Musicie uzbroić się w cierpliwość – odpowiedział czarodziej. - Poza tym najpierw musimy odwiedzić króla Karathy, mam z nim pewną sprawę do omówienia. - uśmiechnął się tajemniczo. - Myślę, że będzie bardzo zdziwiony.
Kiedy 4 dnia stanęli by rozbić obozowisko niedaleko strumienia Flora stwierdziła, że przed jutrzejszą wizytą na zamku musi się wykąpać.
- Ależ Floro wiosną woda w strumieniu jest lodowata, rozchorujesz się. - ostrzegł ją Darnik
- Darniku, kąpałam się wiosną, jesienią, a nawet zimą przez więcej lat, niż potrafisz sobie wyobrazić – odparła z powagą.
- Niech się kąpie – wtrącił Eldar – Jej usposobienie pogarsza się w szybkim tempie, kiedy uważa, że jest brudna.
- Tobie również kąpiel by nie zaszkodziła, ojcze. - odparowała kwaśno Flora. - Wkrótce zaczniesz być mocno wyczuwalny, zwłaszcza po zawietrznej.
Czarodziej wyglądał na lekko urażonego.
O wiele później, gdy już każdy zjadł kolację i poszedł spać, Garion obudził się z dziwnym przeczuciem i silnym bólem głowy, a ponieważ Garatha nie było, wstał chcąc o nim poinformować starego czarodzieja, lecz nigdzie go nie znalazł, to samo tyczyło się Flory. Zdziwiony, a nawet trochę przestraszony Garion rozejrzał się po polanie tylko Darnik spał w najlepsze. Chłopak cicho poszedł w las. Zmierzał do strumyka. Uznał, że jeśli zanurzy obolała głowę w zimnej wodzie, może ból minie. Był już 50 kroków od obozowiska, gdy dostrzegł jakiś ruch wśród drzew. Zatrzymał się.
Ogromny szary wilk z wielkimi ostrymi kłami wynurzył się z mgły i stanął na skrawku wolnej przestrzeni...CDN

Sauron

Fajna kolejna część ficku XD
Bedę musiała na Saphirze skomentować XD

Kapitan_Jack_Sparrow

Nie wiem jak to wygląda. Ale mówię, ze rezygnuje z roli bety Szanownej Pani Prezes.

Ma-ti

Naprawde świetne...........
Mam nadzieje, że będzie kolejna część......bo będzie........PRAWDA??????
NO BO Musi być.......... bo było CDN .............
(...)No to będzie......
a jak!!!!!!

Skalarek

Gratuluję i jak wyżej czekam na kolejną częśc!!!

Fiolka

Nie wiem czy to ma sens teraz pracuje, robie prawko i studiuje nie wiem czy sie to uda. Niczego nie obiecuje.